در روزهای اخیر، بحث و تصمیم‌گیری درباره افزایش سقف سنی ورود به دانشگاه فرهنگیان، واکنش‌های متعددی را در فضای علمی و آموزشی کشور برانگیخته است. دانشگاه فرهنگیان که مأموریت اصلی آن تربیت معلم برای آینده نظام تعلیم‌وتربیت است، با این تغییرات احتمالی در آستانه تحولات مهمی قرار گرفته است.

در همین راستا، پایگاه خبری ـ تشکیلاتی بعثنا به گفت‌وگو با جمعی از اعضای هیئت علمی دانشگاه فرهنگیان نشسته است تا ابعاد این تصمیم، پیامدهای احتمالی آن و نگاه کارشناسانه استادان دانشگاه را بازتاب دهد. یکی از این گفت‌وگوها توسط سارا طالبی با فاطمه بوربور، عضو هیئت علمی دانشگاه فرهنگیان، انجام شده است.

اختلاف نسلی در ورودی‌های دانشگاه، کیفیت تربیت معلم را تضعیف می‌کند

سؤال: خانم بوربور، به طور کلی نظر شما درباره افزایش سقف سنی چیست؟

به نظرم موضوع باید آسیب‌شناسی شود. در ظاهر شاید به نظر برسد که فرصت برای گروه بیشتری باز می‌شود و این بد نباشد. اما در عمل، وقتی یک فرد ۳۰ ساله بخواهد وارد دانشگاه فرهنگیان و آموزش‌وپرورش شود، آسیب‌های متعددی به همراه خواهد داشت.

سؤال: مهم‌ترین آسیب‌ها از نظر شما کدام است؟

نخست، تفاوت بنیادین میان نسل‌هاست. وقتی دانشجوی ۱۸ ساله تازه از دیپلم وارد دانشگاه می‌شود و در کنار دانشجوی ۳۰ ساله می‌نشیند، از همان لحظه ورود ناهمگنی بزرگی شکل می‌گیرد. این تفاوت در انگیزه، کارایی و میزان یادگیری تأثیر مستقیم خواهد داشت.

سؤال: پس این تصمیم چه اثری بر کیفیت تربیت دانشجو ـ معلمان خواهد داشت؟

 اثر منفی قطعی خواهد داشت. یک جوان دیپلمه در ابتدای مسیر، انگیزه و انرژی بیشتری برای یادگیری و تربیت دارد. اما فردی که سال‌ها در مشاغل دیگر بوده و سپس تصمیم گرفته وارد معلمی شود، نگاه متفاوتی دارد. به همین دلیل این تصمیم را نه دلسوزانه می‌دانم و نه کارشناسانه؛ چراکه آسیب‌هایش بیشتر از منفعت‌های آن خواهد بود.

جمع‌بندی

 افزایش سقف سنی تا ۳۰ سال می‌تواند کیفیت یادگیری و تربیت معلمان آینده را تضعیف کند. دانشگاه فرهنگیان باید بر نسل جوان و تربیت‌پذیر ۱۸ تا ۲۴ ساله متمرکز بماند؛ چراکه ترکیب دانشجویان با اختلاف سنی زیاد، نه به نفع دانشگاه است و نه به سود نظام تعلیم‌وتربیت.