به گزارش پایگاه خبری تشکیلاتی بعثنا؛ محمدرضا کیانی، معاونت علمی بسیج دانشجویی دانشگاه فرهنگیان استان چهارمحال و بختیاری، در یادداشتی با عنوان «بازی با سن علاج آموزش و پرورش نیست!» تأکید کرد که تکرار تصمیمات مقطعی درباره شرط سنی ورود، مسئله اصلی آموزش و پرورش را حل نمی‌کند و توجه به ارتقای کیفیت تربیت معلم و اصلاح ساختار دانشگاه فرهنگیان ضروری است.

تغییرات متناقض در شرط سنی

هر بار که صحبت از جذب معلم به میان می‌آید، دوباره ماجرای شرط سنی ورود به دانشگاه فرهنگیان به تیتر رسانه‌ها راه پیدا می‌کند. یک روز سقف سنی ۲۲ سال اعلام می‌شود، روز دیگر شرط سنی به کلی حذف می‌گردد و امروز هم خبر از تعیین سقف ۳۰ ساله می‌رسد. این تغییرات مقطعی و متناقض بیش از آن‌که نشانه برنامه‌ریزی دقیق باشد، حکایت از سردرگمی در سیاست‌گذاری منابع انسانی آموزش و پرورش دارد.

آیا شرط سنی یک مسئله ملی است؟

اما پرسش اصلی اینجاست: چند درصد از متقاضیان بالای ۳۰ سال واقعاً قصد ورود به دانشگاه فرهنگیان را دارند؟ آیا این موضوع اساساً یک مسئله ملی است یا تنها بهانه‌ای برای مشغول کردن ذهن‌ها؟ از سوی دیگر، مگر مسیر آزمون‌های استخدامی آموزش و پرورش وجود ندارد تا افراد علاقه‌مند بتوانند بدون گذراندن چهار سال دانشگاه، وارد عرصه تدریس شوند؟ و چه بسا این مسیر انرژی و هزینه کمتری را به آموزش و پرورش تحمیل می‌کند.

دانشگاه فرهنگیان؛ مدرسه تربیت معلم یا بنگاه کاریابی؟ 

در این میان یک نکته اساسی نباید فراموش شود: دانشگاه فرهنگیان بنگاه کاریابی نیست. مأموریت این دانشگاه تربیت معلمانی توانمند، باانگیزه و خلاق است؛ نه این‌که تنها به محلی برای تضمین شغل و استخدام تبدیل شود. اگر نگاه غالب داوطلبان صرفاً داشتن شغل باشد، کیفیت آموزش و انگیزه معلمی به حاشیه رانده می‌شود.

مسائل بنیادین‌تر در آموزش و پرورش

از نگاه یک سیاست‌گذاری کلان، مشکل اصلی آموزش و پرورش کشور نه در شرط سنی، بلکه در مسائل بنیادین‌تری نهفته است؛ مسائلی که رهبر معظم انقلاب بارها بر آن‌ها تأکید کرده‌اند ولی گویا در حاشیه تغییر سن ورودی به آن‌ها توجهی نمی‌شود از جمله:

تقویت دانشگاه فرهنگیان و جبران کمبودهای ساختاری آن
بازنگری جدی در محتوای کتاب‌های درسی ارتقای کیفیت تربیت معلم به‌عنوان رکن اصلی تحول آموزشی

معلمی؛ یک مأموریت فرهنگی نه صرفاً شغلی 

معلمی تنها یک شغل نیست؛ یک مأموریت فرهنگی و تربیتی است. معلم باید سرشار از انگیزه، نشاط و سرزندگی باشد تا بتواند این روحیه را به دانش‌آموز منتقل کند. طبیعی است که افزایش سن اگر بدون توجه به این فاکتورها باشد، الزاماً با این ویژگی‌ها همراه نخواهد بود.

ضرورت تعیین تکلیف پایدار

بنابراین، به‌جای تمرکز بر تصمیمات مقطعی درباره سن ورود، انتظار می‌رود وزارت آموزش و پرورش و نهادهای تصمیم‌گیر یک‌بار برای همیشه با استفاده از نظر کارشناسان، فارغ‌التحصیلان دانشگاه فرهنگیان و متخصصان تعلیم و تربیت، این موضوع را به‌طور جدی و پایدار تعیین تکلیف کنند. در غیر این صورت، همچنان شاهد تکرار دور باطلِ تغییر سن‌ها خواهیم بود، در حالی که مسائل حیاتی‌تر آموزش و پرورش در حاشیه باقی می‌مانند. دانشگاه فرهنگیان باید جایگاه یک مدرسه تربیت معلم واقعی را حفظ کند، نه اینکه به‌عنوان یک بلیت تضمین شغلی و یک بنگاه کاریابی شناخته شود!