در سال‌های اخیر، مفهوم مردمی‌سازی در آموزش‌وپرورش با سوءبرداشت‌هایی همراه شده که به جای تقویت مشارکت، به تضعیف نقش حاکمیتی این نهاد انجامیده است. یکی از مصادیق نگران‌کننده این روند، ساختار جدید دانشگاه فرهنگیان است.
به گزارش پایگاه خبری تشکیلاتی بعثنا، محمد عباسی معاونت سیاست ورزی بسیج دانشجویی دانشگاه فرهنگیان در یادداشتی نوشت:
چندی پس از تولید ادبیات و گفتمان مردمی سازی و توسعه آن در نظامات نهادی و اداری، در راه مقابله با آن و برای ایجاد انحراف در این مفهوم و آرمان اتخاذ شده از اندیشه انقلاب اسلامی، دو موضوع خصوصی سازی و حاکمیت زدایی به میدان آمد. که به موضع گیری های متعدد و مستقیم آیت الله خامنه‌ای منتهی شد.
اما همه این مفاهیم در نظام تعلیم و تربیت متفاوت است. این زیست بوم مانند ذره از صنعت هستهای می باشد که دقت عمل در فرآیندهای آن در عالی ترین حالت خویش دیده می شود. تاکیدات مکرر مقام معظم رهبری و کارشناسان حوزه تعلیم و تربیت مبنی بر ضرورت حاکمیتی بودن آموزش و پرورش به ما ثابت می کند که مردمی سازی در ارکان توسعه ایدئولوژی انقلاب اسلامی در محتاطانه ترین حالت می بایست باشد. و جای بی دقتی وجود ندارد.
اما در وضعیت فعلی و در راستای مردمی سازی آموزش و پرورش ما شاهد خطاهای مکرر سیاستگذاران هستیم. مواردی که در نسخه ترمیم یافته سند تحول بنیادین آموزش و پرورش تا ساختار جدید دانشگاه فرهنگیان دیده می شود.
همانطور که تمرکززدایی کامل از برنامه درسی، تنوع بخشی به مسیرهای جذب ورود به حرفه معلمی، تقویت و گسترش مدارس غیردولتی، مدارس مجازی و … مصادیق حاکمیت زدایی با نام مردمی سازی هستند. ساختار جدید دانشگاه فرهنگیان هم که با رویکرد تقویت اختیارات دانشگاه های استانی و با عنوان «بازآرایی ساختار و سازمان دانشگاه فرهنگیان(یک دانشگاه ملی و ۳۱ دانشگاه استانی)» مصوب و ابلاغ شده است، چنین موضوعی را دنبال می‌کند.
بیش از ۱۳ دانشگاه تربیت نیروی انسانی در کشور وجود دارد که هر کدام با رسالت و ماموریتی تاسیس شده‌اند. دانشگاه فرهنگیان نیز مستثنا از این رویکرد و راهبرد نیست و با هدف تربیت معلم تراز انقلاب اسلامی احداث و توسعه پیدا کرده است.
ساختار سازمانی از مهم ترین شاخصه‌های حرکت و ثبات در مسیر ماموریت و رساندن به نقطه مطلوب می‌باشد که کوچک ترین خطا در طراحی آن منجر به آسیب های جبران ناپذیر خواهد شد؛ ساختار تمامی این دانشگاه‌ها در تناسب ماموریتشان بوده و در راستای پیشبرد اهداف می‌باشند؛ برای مثال وجود معاونت بهداشت و درمان در دانشگاه علوم پزشکی، ساختار نظامی حاکم بر دانشگاه تربیت پاسداری امام حسین(ع)، واحدهای عملی حاضر در دانشگاه صدا و سیما و… مصادیق این امر هستند.
اما چرا باید دانشگاه فرهنگیان از جریان متمایز باشد؟چرا باید به سمت وزارت علومی شدن و یکسان انگاری با دیگر دانشگاه‌ها برویم؟
با هدف کاهش تمرکز از وضعیت فعلی و برداشت گامی رو به جلو، به کل دانشگاه فرهنگیان از ریل ابتدایی خویش خارج شده است؛ بر همگان اصلاح ساختارسازمانی و کیفیت بخشی به آن با محوریت مدیریت نیمه متمرکز داشنگاه ملی و اعطا حیطه اختیارات محدود در طول أراده مرکزیت تحت عنوان یک طرح مطلوب حجت بوده و می باشد، اما تمرکززدایی بی قید شرط از مرکزیت در یک سو و در سویی دیگر عدم طراحی ساختاری متفاوت منجر به حذف ادبیات ماموریت محوری، رسالت شکل دهی به هویت معلمی، حاکم و مقدم شدن آموزش بر تربیت و عدم تناسب با اهداف تربیت معلم در بلند مدت خواهد شد که نتیجه جز کنارگذاری این نهاد از مجموعه آموزش و پرورش و اعطا کامل آن به وزارت علوم، تحقیقات و فناوری نخواهد داشت.
چیزی که در دهه نود جزو اندیشه و سیاست های مسئولین امر بود، امروز نیز در اسناد و قوانین بالادستی دیده می شود و خطری جدی گریبان این دانشگاه مظلوم را گرفته است، ایده و أراده حذف دانشگاه فرهنگیان محور خطاب ماست که هیئت رئیسه دانشگاه بی توجه به آن در زمین بازی‌اش قرار گرفته اند.
