به گزارش پایگاه خبری-تشکیلاتی بعثنا، نرجس نوری زاده، فعال بسیج دانشجویی دانشگاه فرهنگیان زینب کبری کازرون در یادداشتی به نظام جذب معلم و لزوم اصلاحات این حیطه پرداخت.

《من به شما فرهنگیان عزیز می‌گویم که مسئله فرهنگ و تعلیم و تربیت،مسئله اول در نظام ماست‌.》مقام معظم رهبری

سال های سال است که همه می‌گوییم و می‌گویند از مشکلات دستگاه تعلیم و تربیت کشور! همه‌ی گفتن هایی که حاصلش اینهاست:

• بودجه آموزش و پرورش از ابتدای دهه نود تا امروز به جز در برخی از سالها هرگز از ۱۴ درصد کل بودجه کشور تجاوز نکرده است.
•  از این میزان حدود ۹۰ درصد بودجه آموزش و پرورش هزینه نیروی انسانی و پرداخت حقوق ها گردیده است.
• به دنبال این عارضه بسیاری از فعالیت های تربیتی و فرهنگی درون آموزش و پرورش خود به خود کنار گذاشته شده و به دست فراموشی سپرده شده‌اند. که از جمله مهم ترین آنها میتوان به حذف معلم پرورشی از مدارس اشاره کرد.
• هزینه کرد بیش از ۹۰ درصد کل بودجه آموزش و پرورش برای نیروی انسانی باز هم نتوانسته از لحاظ مادی معلم را تامین و بدیهیات زندگی وی را برآورده کند. وظیفه مستقیم او که تعلیم و تربیت بوده باشد و از طرفی شأن‌ معلمی را هم زیر سوال برده است.
• یک پله قبل از ساختار عظیم آموزش و پرورش، همه این مشکلات در ابعاد کوچکتری در دانشگاه فرهنگیان نیز به چشم می‌خورد.
  _مشکلاتی چون: کمبود تجهیزات،فضای آموزشی، کمبود هیئت علمی شایسته، باسواد و در شأن دانشگاه فرهنگیان و مسائل دیگری از این قبیل.
  _ تعطیلی مستمر و ۲ یا ۳ روز در هفته‌ی مدارس به دلایل مختلف و عبرت نگرفتن از مشکلات عدیده‌ی تعطیلی مدارس یا مجاری نمودن کلاس درس در دوران همه گیری کرونا.

اینها بخشی از مهم ترین مسائل و مشکلاتی است که امروز آموزش و پرورش ما را به خود درگیر کرده است.
>اما امروز که توقع میرود، کسانی که دست اندر کار امورند و بلندگویی در کشور دراختیار دارند، زخم های چندین ساله‌ی نظام تعلیم و تربیت کشور را فریاد بزنند و برای رهایی نهال آموزش و پرورش از دست آفات چاره‌ای بیندیشند، کلامی از کسی صادر نمی‌شود، فریادی بلند نمی‌شود، اقدامی صورت نمی‌گیرد.

ظاهرا مشکلات آموزش و پرورش به یک رویه تبدیل شده و همه به آن عادت کرده‌اند. در روزهایی که مسئولین کشور فرسنگ ها با مشکلات عدیده‌ی مردم فاصله گرفته‌اند و خود را با حواشی گوناگون سرگرم کرده‌اند، دغدغه مندان نسل آینده‌ی ایران می‌بینند نتیجه‌ی این بی خیالی ها و اهمال کاری ها را فریاد می زنند و امان از نشنیدن.
و ای کاش فقط نشنیدن بود!

افزایش سقف سنی ورود به دانشگاه فرهنگیان؛ دردی دیگر!

مدت هاست که برخی از مسئولین محترم به جای حل این مسائل، همت را بر این گماشته‌اند تا دردی به دردهای آموزش و پرورش بیفزایند.
>موضوع افزایش سقف سنی ورود دانشجو به دانشگاه فرهنگیان، مسئله‌ای است که مدتی‌ست مورد بحث قرار گرفته است (ارجاع) و از طرف دغدغه‌مندان و مرتبطان با فضای تعلیم و تربیت، مورد نقدهای جدی قرار گرفته است.(ارجاع)
اما از طرف مطرح کنندگان آن، ابتدا مورد دفاع محکم قرار می‌گیرد و مدتی بعد با عقب نشینی از موضع اولیه ، کنار گذاشته شدن آن اعلام می‌گردد ولی پس از مدتی مجددا در دستور کار قرار می‌گیرد!

اگر این تغییر مواضع را در بهترین حالت، دست انداختن و فریب منتقدین ندانیم، خود نشان از نبود دلایل کافی، محکم و قانع کننده حتی برای متولیان آن دارد.

نمایندگان محترم مجلس شورا، نیازی به شنیدن دوباره‌ی نقدها به طرح افزایش سقف سنی ندارند زیراکه بارها و بارها دلایل مخالفت با آن ذکر شده است و بیان دوباره‌ی آن از حوصله این یادداشت خارج است؛ اما خوب است که نمایندگان محترم، و البته همه مسئولین، مسائلی را که امروز خود را با آن درگیر کرده‌اند، واکاوی کنند و احیانا با کلام رهبر فرزانه انقلاب بسنجند که حرف هایشان، مواضع‌شان، طرح هایشان، دغدغه هایشان، مصوباتشان دقیقا اولویت چندم نظام است!

طرح مذکور تنها یک مشت نمونه خروار است.

والسلام علیکم و رحمه الله وبرکاته.