به گزارش پایگاه خبری-تشکیلاتی بعثنا محمد حسین کریمیان مسئول پایگاه شهید رجایی قم در یادداشتی نوشت:

نظام آموزشی هر کشور، عامل پیشرفت آن است و آموزش و پرورش هر کشور ترسیم کننده نقشه فردای آن کشور است. در واقع آموزش و پرورش زیرساخت اصلی علم و تحقیق در کشور است؛ اگر ما دانشجومعلمان، آموزش و پرورش را به حال خودش رها کنیم و در این نهاد حیاتی مشکلی ایجاد شود، آن وقت این زیرساخت، ضرری غیرقابل محاسبه خواهد خورد. معلمان، اصلی ترین رکن این نظام هستند و شاکله اصلی وجود و هویت دانش آموزان را همین معلمان می سازند.
یکی از ارکان اساسی نظام آموزش و پرورش، دستگاه تربیت معلم یا همان دانشگاه فرهنگیان است. متأسفانه چند وقتی است که وزیر آموزش و پرورش و تعدادی از نمایندگان مجلس با قدرت به دنبال افزایش سقف سنی ورود به دانشگاه فرهنگیان هستند و به هیچ عنوان حاضر به تجدید نظر پیرامون این نامسئله نیستند.

تصمیم کارشناسی شده، یا فشار جریانهای رسانه ای؟

وزارت وقتی قصد دارد تصمیمی در سطح کلان بگیرد و یا سیاستی لحاظ کند باید پشتوانه این عمل، کار کارشناسی باشد و ادله کارشناسی برای آن وجود داشته باشد و بر پایه مطالعات علمی، تجربه‌های جهانی و نیازهای واقعی نظام آموزش و پرورش باشد، اما کاملا مشخص است که تحت فشار جریان های رسانه ای غلط و هیاهو های پیامکی افرادی که فهم صحیحی از نظام تعلیم و تربیت ندارند و با یک نیت خودخواهانه به دنبال رسیدن به تغییرات ملی هستند، قرار گرفته‌اند.

نوع نگاه به دانشگاه فرهنگیان “هزینه” است

نوع نگاه برخی نمایندگان به این نامسئله سقف سنی، صرفا تامین معلم به هر روشی است و حال اینکه اساسا ایشان فهمی از دستگاه تربیت معلم ندارند و دانشگاه فرهنگیان را به چشم هزینه می بینند و نه سرمایه گذاری!

اگر شان مجلس را شان سیاست‌گذاری و ریل‌گذاری این دست از قوانین بدانیم پس باید انتظار اولویت‌های مهم‌تری نسبت به نظام آموزشی داشته باشیم، مثلا چرا کمیسیون آموزش مجلس خود را نسبت به نسخه ترمیم سند تحول موظف نمی‌کند که جلسه بگذارند یا سوال بپرسند، چرا به فکر توسعه کمی و کیفی دانشگاه فرهنگیان، افزایش بودجه آموزش و پرورش و این دست مسائل نیست؟

شرح تبعات

تبعات این نگاه وزارت و برخی نمایندگان مجلس را بدین شرح است:

• ۱. افزایش شکاف نسلی بین معلم و دانش آموز: تفاوت سنی مخصوصا در مقاطع پایین تحصیلی بین معلم و دانش آموز مانع از ارتباط موثر بین آنها می‌شود.
• ۲‌. ازدواج و عدم تمرکز در تحصیل: درگیری افرادِ با سن بیش از ۲۴ سال به مسائل خانوادگی و مزدوج شدن بیشترِ آنها، فرصت و انرژی لازم برای وقف خود در مسیر تربیت را از آنها می‌گیرد.
• ۳. افزایش هزینه آموزش و تربیت معلم: سرمایه‌گذاری روی نیروی جوان‌تر به خاطر بازدهی بلند مدت بسیار منطقی‌تر و کارآمدتر از سرمایه‌گذاری روی افراد با سنین بالاتر است که بازدهی پایین تری دارند.
• ۴. تعارض با سیاست جوانگرایی در آموزش و پرورش: با توجه به بالا بودن میانگین سنی در دستگاه آموزش و پرورش، این موضوع کمکی به جوانسازی و افزایش پویایی نیروهای آموزش و پرورش نمی‌کند.
• ۵. عدم وجود زیرساخت هایی مثل خوابگاه متاهلی: دانشجومعلمانی که با این بازه سنی وارد دانشگاه می شوند، غالبا در مسیر تاهل قرار دارند و دانشگاه فرهنگیان این پتانسیل را ندارد که به این افراد خوابگاه متاهلی اختصاص دهد.
• ۶. عدم شکل گیری هویت معلمانه: تربیت پذیری دانشجویان در سنین پایین‌تر بسیار بهتر از سنین بالا هست و همینطور دانشجوی ۲۷ الی ۳۰ ساله‌ای که محیط های دیگر و دانشگاه های دیگر را گذرانده و سپس قصد ورود به دانشگاه فرهنگیان را دارد، طبیعتا تربیت پذیری کمتری داشته و هویت معلمانه به راحتی برای او بوجود نخواهد آمد.
• ۷. نگریستن به دانشگاه فرهنگیان به چشم بنگاه کاریابی: این اتفاق منجر به تقلیل و تحریف نظام آموزش و پرورش به یک بنگاه کاریابی برای جوانانی خواهد شد که پس از ماجراجویی های فراوان، حالا به دنبال ضمانت شغلی و درآمد ثابت و این چنین قرائت های دست چندمی از معلمی هستند.

اهمیت نظام تعلیم و تربیت بر کسی پوشیده نیست و از مسئولین انتظار می‌رود به جای ارائه پیشنهاداتی که پشتوانه منطقی ندارند و چالش های روز افزونی را متوجه این نهاد در آینده می‌کنند، برای حل مشکلات موجود تلاش کنند.
بدنه بسیج دانشجویی دانشگاه فرهنگیان ضمن ارائه چند باره استدلال‌های خود به مراجع ذی‌ربط، مخالفت صریح و منطقی خود را با چنین طرحی اعلام می‌دارد و بدون تردید در مقابل آن خواهد ایستاد.
ما امیدواریم که اعضای فهیم شورای عالی انقلاب فرهنگی همچون دفعات قبلی پاسخ منفی خود را نسبت به این نامسئله اعلام کنند و از برخی نمایندگان فرصت طلبی که به دنبال افزایش سبد آرای خود هستند، جلوگیری کنند.