دانشگاهی که قصد بر آن داشت تا دانشجومعلمان را چنان بار بیاورد که مدام میان میدان ایده و عمل در تکاپو باشند، حالا درگیر "ظواهر" و نامسئله‌ها شده است!
چرا به جای بستر سازی برای افزایش پذیرش جوانان، مدام سقف سنی و شرایط ورود به دانشگاه فرهنگیان و حوزه تدریس را تغییر میدهیم؟! مگر هدف اصلی از تأسیس دانشگاه فرهنگیان، امر تربیتِ معلم و احیای مراکز تربیت معلم نبود؟!
چطور می‌شود دانشجویی چهار سال در دانشگاه درس بخواند اما هیچ بار علمی با خود به مدرسه نبرد؟ دانشجویی که صرفاً بر اساس نمره سر کلاس می‌رود و خیالش از بابت آینده تحصیلی راحت است چطور می‌تواند اعتبار دانشگاهی برای دانشگاه فرهنگیان رقم بزند؟
