به گزارش پایگاه خبری تشکیلاتی بعثنا در روزهای اخیر، موضوع افزایش سقف سنی پذیرش دانشجومعلمان در دانشگاه فرهنگیان به یکی از جدی‌ترین مباحث حوزه تعلیم‌وتربیت تبدیل شده است. برخی این تغییر را فرصتی برای جبران کمبود نیروی انسانی می‌دانند، اما گروهی دیگر آن را تهدیدی برای کیفیت تربیت معلم و آینده آموزش‌وپرورش قلمداد می‌کنند. در همین زمینه، سارا خادمی، معاونت سیاست‌ورزی بسیج دانشجویی دانشگاه فرهنگیان سلمان فارسی شیراز، در گفت‌وگویی با دکتر مجید بذرافکن، معاون سابق آموزش ابتدایی اداره‌کل آموزش‌وپرورش فارس، دیدگاه‌های وی را جویا شد.

سؤال: آقای دکتر، به نظر شما افزایش سقف سنی پذیرش دانشجومعلمان تا ۳۰ سال چه پیامدهایی می‌تواند داشته باشد؟
بذرافکن: نخست باید یادآوری کنم سخنان بزرگان تعلیم‌وتربیت مثل دکتر شریعتی که فرمودند «اگر کسی معلم خوبی شود اما شغل دیگری انتخاب کند، خیانت کرده» و یا شهید رجایی که گفتند «جا دارد انسان لباس تنش را بفروشد و خرج تربیت معلم بکند» نشان‌دهنده جایگاه خطیر معلمی است. اگر در این مسیر خطا کنیم، جامعه آسیب خواهد دید.
حال اگر فردی در ۳۰ سالگی وارد دانشگاه شود، در ۶۰ سالگی بازنشسته می‌شود. آیا چنین فردی با وجود دغدغه‌ها و تغییرات سنی می‌تواند با کودکان کلاس اولی یا دومی ارتباط مؤثر برقرار کند؟ ضمن اینکه شخصیت افراد پس از ۱۸ سالگی شکل گرفته و ایجاد تحول در چنین سنینی بسیار دشوار است. نشاط و طراوت جوانان در این مسیر حیاتی است و نباید آن را نادیده گرفت.

سؤال: برخی معتقدند این تصمیم با توجه به تجربه کشورهای دیگر منطقی است. نظر شما چیست؟
بذرافکن: نباید تنها به الگوهای بیرونی نگاه کنیم. فرهنگ بومی، ارزش‌ها و شرایط کشور ما متفاوت است. هر تصمیمی باید بر اساس واقعیت‌های جامعه خودمان گرفته شود.

سؤال: موافقان این طرح می‌گویند افزایش سن پذیرش می‌تواند کمبود نیرو را جبران کند. این استدلال را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
بذرافکن: اگر دلایل و مستندات موافقان منطقی است، باید بتواند جامعه کارشناسان، اساتید و معلمان را قانع کند. ما قبول داریم هر تصمیمی معایب و محاسنی دارد، اما باید سنجید که کدام کفه سنگین‌تر است. نگاه مقطعی به موضوع خطرناک است. معلم ۴۹ ساله می‌خواهیم یا ۵۹ ساله؟ باید آینده‌نگرانه به مسئله نگاه کرد.

تصمیم درباره افزایش سقف سنی پذیرش، یک تصمیم ساده و مقطعی نیست؛ بلکه آینده آموزش‌وپرورش را تحت تأثیر قرار می‌دهد. نگاه جامع، علمی و مبتنی بر فرهنگ بومی می‌تواند مانع از پیامدهای جبران‌ناپذیر شود.