به گزارش پایگاه خبری-تشکیلاتی بعثنا، محمد سعیدی، عضو معاونت سیاست‌ورزی بسیج دانشجویی دانشگاه فرهنگیان امام باقر خراسان شمالی در یادداشتی نوشت:

با وجود اینکه طرح افزایش سقف سنی دانشجویان دانشگاه فرهنگیان به سی‌سال، با مخالفت شدید کارشناسان و فعالین تربیتی در مدت اخیر واقع شد، همچنان وزیر آموزش‌و‌پرورش و برخی نمایندگان مجلس با قدرت بر طبل این تصمیم اشتباه می‌کوبند و حاضر به تجدیدنظر نیستند!

اینکه وزیر آموزش‌و‌پرورش با ارسال نامه به شورای عالی انقلاب فرهنگی، بررسی مجدد این طرح جهت تصویب را خواستار می‌شود، فعالین تربیتی را در بُهت برای کشف علت این اقدام فرو می‌برد. آیا از آسیب‌های افزایش سن مطلع‌اند؟ اگر هستند پس اقدامات فوق نتیجه کدام محرک است که کمر به زوال دانشگاه فرهنگیان بسته و اندک انگیزه باقی‌مانده جهت تحول در دستگاه تربیت معلم را به یغما می‌برد.

کاهش انگیزه و تأثیرپذیری انسان با گذشت سن بر هیچ‌کس پوشیده نیست. چطور می‌شود دانشجویانی با سی‌سال سن تازه جذب دانشگاه شوند و در ۳۴ سالگی فارغ‌التحصیل؟ آقایان مسئول مطلع هستند که فرد مذکور باید در ۷۵ سالگی بازنشسته شود؟

وزیر محترم و نمایندگان قائل به این نکته‌اند که تا ۷۵ سالگی می‌توان معلمی کرد؟! تکلیف اختلاف سنی فزاینده بین معلم و دانش‌آموز چه می‌شود؟ ظاهرأ اهمیت انگیزه و شور و شوق معلم نیز به‌کلی نادیده گرفته شده است‌.

سوال اساسی مطرح این است که نمایندگان و وزیر محترم دقیقا از کدام کارشناس بهره می‌برند درحالی‌که فعالین تربیتی و دانشجویی دانشگاه فرهنگیان صراحتا مخالفت خود را با این طرح اعلام کرده‌اند. بدیهی است خیر یا شر بودن افزایش سن توسط دانشجومعلمان و معلمینِ در میدان بیشتر درک می‌شود. چراکه انگیزه موجود بین دانشجومعلمان در سنین مختلف و تفاوت رفتار با افزایش سن را به دیده مشاهده می‌کنند.

در حالی که خیل عظیمی از دانش‌آموزانِ ممتاز رشته‌های مختلف مشتاق ورود به دانشگاه فرهنگیان و شغل معلمی هستند، چرا باید به سمت جذب کسانی پیش رفت که دوران اشتیاق و جوانی را پشت‌ سر نهاده و پس از ناکامی در اشتغال به بخش‌های دیگر، به معلمی روی می‌آورند؟!

آیا غیر این است فردی که در۳۰ سالگی معلمی و دانشگاه فرهنگیان را برمی‌گزیند، غالبا در نتیجه اجبار حاصل از بیکاری و مسائل مالی به سمت این کار کشانده می‌شود؟!

علاوه بر مسائل فوق، درگیری افرادِ با سن بیش از ۲۴ سال به مسائل خانوادگی و مزدوج شدن بیشترِ آنها، فرصت و انرژی لازم برای وقف خود در مسیر تربیت را از آنها می‌گیرد.