در این بحران، آنچه گفته نمی‌شود، به اندازه‌ی آنچه گفته می‌شود اهمیت دارد. جنگ امروز در کنار تانک و پهپاد، با کلمات، تیترها و هشتگ‌ها نیز اداره می‌شود.

شکاف میان مواضع رسمی و روایت‌های رسانه‌ای، نه نشانه‌ی بی‌نظمی، که ابزار اعمال قدرت است: دولت‌ها می‌توانند بدون آنکه «اعلان جنگ» دهند، عملیات انجام دهند. می‌توانند بدون بر عهده گرفتن مسئولیت سیاسی، در افکار عمومی پیروز بشوند.

در این میدان، برنده آن کسی‌ست که بتواند «واقعیت میدان» را به «درک عمومی» تبدیل کند. و در نهایت، شاید این جنگ نه با آتش‌بس، که با پیروزی یکی از روایت‌ها پایان یابد.

 جنگی که در خرداد و تیر ۱۴۰۴ میان ایران و اسرائیل شعله‌ور شد، فقط در آسمان خاورمیانه نمی‌گذرد. رسانه‌ها، اتاق‌های خبر، توییتر دیپلمات‌ها و بیانیه‌های رسمی—همه به میدان نبردی تبدیل شده‌اند که در آن، روایت‌ها همان‌قدر اهمیت دارند که موشک‌ها.

اما چیزی که این بحران را خاص می‌کند، شکاف عمیق بین مواضع رسمی دولت‌ها و تصویرسازی رسانه‌های آن‌هاست—شکافی که بیش از آنکه ضعف باشد، بخشی از طراحی قدرت است

 امروز، در کنار قدرت نظامی، پیروز واقعی کسی است که بتواند روایت درست را منتقل کند.

 جمهوری اسلامی آغازگر جنگ نبود؛ بلکه دشمن با طراحی چند هدف تجاوزکارانه، اقدام به حمله کرد. اهداف آن‌ها شامل تلاش برای توقف چرخه غنی‌سازی و نابودی صنعت هسته‌ای ایران، دست‌درازی به ۴۰۰ کیلوگرم اورانیوم غنی‌شده ۶۰ درصد، ایجاد فروپاشی اجتماعی و تضعیف توان دفاعی و موشکی کشور بود؛ اما در هیچ‌یک از این اهداف موفق نشدند.دشمن خساراتی وارد کرد، اما باید دانست که دانش هسته‌ای ایران بومی است و کالایی وارداتی نیست که با بمباران نابود شود.پیش‌تر نیز دشمن با ترور چندین دانشمند برجسته تلاش کرد این حرکت علمی را متوقف کند، اما دانش ایران نه‌تنها از بین نرفت بلکه همچنان رو به پیشرفت است و عقب‌گردی در آن مشاهده نمی‌شود.

.آنان تصور می‌کردند تاب‌آوری مردم ایران در برابر فشارها تمام شده و تحریم‌های بی‌رحمانه توان تحمل را از مردم گرفته است؛ خیال می‌کردند جامعه در آستانه شورش و فروپاشی قرار دارد. اما آنچه رخ داد، برعکس بود، همدلی، همبستگی، مهربانی و دلبستگی عمیق به وطن بیش از پیش در جامعه ایران نمایان شد. چنین سطحی از همبستگی، در طول ۴۷ سال گذشته، بی‌سابقه بوده است.

 اسرائیل و آمریکا قصد داشتند همان سناریویی را که در سال ۱۳۴۶ شمسی در مصر پیاده کردند، این‌بار در ایران اجرا کنند. در آن سال، قرار بود مصر وارد جنگ با اسرائیل شود، اما اسرائیل با پیش‌دستی، سیستم دفاع هوایی مصر را در یک عملیات غافلگیرانه نابود کرد و جنگ تنها طی شش روز به نفع رژیم صهیونیستی پایان یافت. دشمنان گمان می‌کردند وضعیت ایران نیز مشابه همان دوران است، اما پاسخ قاطع، سریع و سازمان‌یافته جمهوری اسلامی ایران، محاسبات آن‌ها را به‌هم ریخت.

عملیات «وعده صادق ۳» ظرف چند ساعت آغاز شد و به‌سرعت فرماندهان جایگزین معرفی و مستقر شدند؛

 موضوعی که نشان‌دهنده آمادگی و اقتدار ساختار دفاعی کشور بود و برای دشمنان غیرقابل‌ پیش‌بینی بود.

 در جریان این حوادث، دستاوردهای مهمی برای کشور رقم خورد که در صدر آن‌ها، تقویت وحدت و همبستگی ملی قرار دارد. رژیم صهیونیستی تصور می‌کرد ملت ایران نیز همچون ساکنان سرزمین‌های اشغالی، مجموعه‌ای از اقوام پراکنده و فاقد انسجام هستند، در حالی که ایران کشوری با تمدن، فرهنگ و هویتی ریشه‌دار است و مردم آن، با وجود تنوع، در مواقع حساس با یکدیگر همدل و متحد می‌شوند.

همدلی مردم چنان آشکار و شگفت‌انگیز بود که حتی افرادی با دیدگاه‌ها و سوابق گوناگون، در یک صف واحد در برابر دشمن ایستادند و از تمامیت ارضی و هویت ملی خود دفاع کردند. دشمن امید داشت که جامعه ایران دچار تفرقه و اختلاف شود، اما همبستگی ملت، تمامی نقشه‌های آن‌ها را خنثی کرد

 بسیاری از نهادهای بین المللی برخلاف تعهدات خود عمل کردند و حتی حاضر نشدند تجاوز آشکار آمریکا و اسرائیل به ایران را محکوم کنند. آژانس بین‌المللی انرژی اتمی نیز با تصویب قطعنامه اخیر، در واقع بستر حمله به مراکز هسته‌ای ایران را فراهم ساخت. جنگ یازده‌روزه اخیر، چهره واقعی و وابسته بسیاری از این نهادها را برای جهانیان آشکار کرد.

 دستاوردهای این جنگ بود. برخی در داخل، همچنان سخن از مذاکره می‎زدند، اما رفتار آمریکا و اروپا و خیانت‌هایی که در بحبوحه مذاکرات مرتکب شدند، ثابت کرد که ادعاهای آن‌ها درباره حقوق بشر، پوششی بیش نیست.

 ضرورت روایت صحیح دستاوردها؛ نقش همه‌جانبه مردم در جنگ روایت‌ها